Voorpret is het halve werk

Blog 9

Zooo, dit is mn één na laatste blog denk ik zo. Afgelopen maandag zijn we begonnen met de ‘wisselweek’. Dit houdt in dat we een kijkje gingen nemen op andere basisscholen. We zijn de eerste twee dagen naar de Clarkeschool geweest, vlak om de hoek. Deze school heeft 1100 leerlingen en een stuk of 25 kale lokalen. De kleuters zijn zo agressief dat ik snap dat de juffen de hele dag niks doen. Ze slaan elkaar van 08:00 tot 12:30 verrot, voor de rest doen ze niks.

In de groepen 3 en 4 pakken de juffen ze aan, om dit gedrag af te leren. Dat de kinderen hierbij dikwijls flink geslagen worden is jammer maar noodzakelijk.

De kinderen in de groepen 5 tot en met 8 hebben het goed bekeken: ze hebben geaccepteerd dat ze hun tijd zullen moeten uitzitten op de basisschool en zitten dus maar zo passief mogelijk in de klas. Hierdoor hoeven de juffen ze gelukkig niet meer te slaan.

Ik heb de neiging om een hekel te krijgen aan de kinderen of aan de leerkrachten, want ze doen beiden zo ongeveer alles fout wat je fout kan doen op een basisschool. Je zou zeggen dat in dat geval de volwassen leerkrachten altijd verantwoordelijk zijn voor de ellende, maar ik weet het niet. Ik snap ze heel goed, ze hebben weinig keus.

Woensdag was een ware opluchting, naar de Kangoeroeschool geweest, een privéschool. Hoewel het er hier en daar nog wat Surinaams aan toe ging, was de hele sfeer best goed, en het niveau van de leerlingen behoorlijk hoog, soms bijna Nederlands.

Donderdag hebben we een beamer geleend en zijn we lekker film wezen kijken. Jeej, gezellig. Jammer genoeg ging het halverwege zo hard regenen dat we het geluid niet meer konden horen, dus het was een stomme film.

Vrijdag weer eens wezen eten en bowlen. Natuurlijk heb ik gewonnen.

Zaterdag heb ik maar eens ingepakt, want Zondag weer het vliegtuig in. Ik ben dat op de grond zitten al weer helemaal spuugzat. Maar eerst hebben we ’s avonds nog Sinterklaas gevierd! Hoewel er genoeg zwarte pieten waren heb ik de Sint helaas niet gezien.

Voorspoedige reis. We zaten met maarliefst 17 mensen in het vliegtuig (dus 100 lege stoelen), en we kregen op deze 2,5uur durende vlucht lunch, cake, drinken naar keuze, enzovoorts!

Ik type dit nu vanuit een prachtige 10-persoons villa in Curacao, ik zal jullie verder niet vermoeien met jaloersmakende verhalen.

Tot volgende week! Groetn.

Jaren van overvloed komen er aan voor Nederland!

Zooooooooooooo hee, dat is lang geleden. Heel erg slecht internet de laatste tijd, en reismee.nl is in onderhoud. Ik wil allereerst graag iedereen bedanken die zo trouw mijn blog leest en zelfs reageert!

Vorige week niet zoveel bijzonders gedaan. Stage was wel een stuk leuker. De kinderen beginnen te geloven dat wij ze echt niet zullen slaan of afbekken. Betekent wel meteen dat ze de hele dag aan je hangen zonder reden. Vrijdag zijn we wezen bowlen. Jeej, dat was weer eens leuk! Heel moderne hal, en ’t ging nog goed ook. Helaas werd ik op het laatst ingehaald door een meisje :S

Zaterdag zijn we naar Nieuw-Nickerie gereden, en onderweg zijn we nog even in Groningen en Wageningen gestopt. Was iets van 4 uur rijden, 10 minuten in de oceaan gestaan, toen weer 3 uur teruggereden. Vind ik niet erg natuurlijk :) Beetje Chris de Burgh onderweg, en je waant je op vakantie in Zuid-Frankrijk!

Zondag zijn we naar een andere kerk geweest, ‘Gods Bazuin’. Pfuu, ze maken nog meer herrie dan Gods echte Bazuinen denk ik. De voorganger zag een groepje blanken (ons) zitten en profeteerde over Nederland dat we als land zullen floreren, ook al stort heel Europa in. Nou ja, beter dan andersom toch? Wel leuke ervaring en heel bijbels onderwijs dus inhoudelijk verder niks mis mee, maar toch even wennen.

Voor de mensen die de ‘Blues Brothers’ kennen: de voorganger van ‘Gods Bazuin’ was goed te vergelijken met de voorganger van de kerk waar Elwood een openbaring krijgt :)

Dinsdag was een vrije dag dus zijn we naar 007: Skyfall geweest, de gedachten aan hongerige kinderen negerend. Ach, t kost ook maar zo'n €2,40. Bovendien viel de film een beetje tegen dus ik hoef me niet schuldig te voelen.

Woensdag en donderdag heb ik de hele dag (met Han) in de keuken gestaan: precies 300 pannenkoekjes gebakken om te trakteren op school. Vrijdag afscheid genomen, was leuk. Sommige kinderen stond het huilen nader dan het glimlachen, dus dat is een goed teken. Ik kreeg van elk kind een briefje met een bedankje. Sommige meisjes deden zelfs verdekte huwelijksaanzoeken!

Het aftellen is begonnen, nog acht dagen en dan nog 6 dagen! Zie jullie dan...

Joe, knipoog

Beter een goede vriend dan een verre buur

Lieve lezers!

Hoewel ik inmiddels volledig gewend ben aan het klimaat en de cultuur van dit land, mis ik jullie wel steeds meer. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit langer dan een half jaar in het buitenland zou kunnen werken. Tenzij er een handjevol vrienden met me mee wil?

In elk geval… Ik zal jullie kort op de hoogte stellen van mijn afgelopen week.

Vorige week vrijdag zijn we met de kerk naar ovebridge geweest, een strandje op een uur rijden van de stad. De Surinamerivier, zoals de grote rivier die door Paramaribo loopt origineel en creatief genaamd is, loopt uit op de oceaan en is daarom ook onderhevig aan eb en vloed. Verder was het leuk. ’s Avonds was er een jazzavondje in de stad, gezellig.

Zaterdag zijn we voor het eerst over de grote brug over de Surinamerivier gereden, heel stijl en hoog ding. Aan de overkant kom je aan in Commewijne (dacht ik) en als je een eindje verder rijdt, kom je uit in Nieuw Amsterdam. Dus dat.

Zondag zijn we een beetje wezen hangen. Volgens mij is zondag overal op de wereld een beetje een laffe hangdag.

Maandag naar stage geweest.

Dinsdag kwam Desi Bouterse op bezoek op ons terrein! Oh nee, hij had hard gewerkt de avond van te voren dus hij moest rusten. Hadden wij ons helemaal voor niks verheugd. Gelukkig waren er wel een aantal andere hoge piefen die de nieuw-aangelegde waterleiding kwamen openen, die het ministerie van Natuurlijke Hulpbronnen aan de stichting geschonken heeft. Goed nieuws dus.

Woensdag zijn we mee geweest op kamp van de lokale ‘Pabo’. Ik heb daar wat nog over was van mijn waardigheid verloren toen ik een vriendschapsarmbandje ging maken.

Donderdag namen Hanneke en ik vrij van stage, omdat we aan rust toe waren. Tja, als je de cultuur niet kan veranderen, moet je er maar aan mee doen.

Vrijdag echter hebben we ons heel on-Surinaams gedragen door ons keihard in te zetten voor de ‘snoeppauze’ op de stageschool. Dit organiseert de school één keer per maand om extra geld in te zamelen voor materialen. Het houdt in dat elke leerkracht een lekkernij bakt of maakt, en deze verkoopt aan de kinderen in de pauze, zodat die hun weinige geld kunnen uitgeven om nog dikker te worden.

Hanneke en ik hebben 78 pannenkoeken gebakken en maar liefst SRD. 80,- opgehaald! (bijna 20€) We hadden hiermee een bijna 1000% grotere winst dan onze conculega’s. Het schoolhoofd was ons dankbaar.

Zaterdag weinig gedaan, ik moet een beetje geld besparen om een reden. Dus dat. Wel reden we nog even naar een winkel, en toen zagen we plots een auto aankomen met daaruithangend een aap in een onderbroek.

Oja, en ’s avonds organiseerde ik met twee andere studenten (en met medewerking van velen) de jeugddienst van de gemeente. We hebben hiervoor een programma ontwikkeld om de jeugd wat te leren over zelfstandigheid, eerlijkheid en kwaliteiten inzetten enzo.

Zondag (vandaag) kerk.

Dikke dikke kus van mij!

Een halve stage is het halve werk

Zo, beste lezers, daar ben ik weer. Het begint inmiddels wat lastig te worden om nog wat zinnigs te typen. We zijn nu twee dagen over de helft van de stage, en ik zit ook ongeveer op de helft van de verwondering en verbazing. Ik zal het geen sleur noemen, maar de eerste opwinding is er nu wel af. Komt ook grotendeels omdat we doordeweeks gewoon stage lopen, en dan dus niet zo heel veel nieuws meemaken.

Afgelopen weekend zijn we nog wel even de lucht in geweest. Dat op de grond zitten ben je na 5 weken ook wel een keer zat. Ik ben er toen achter gekomen dat het eigenlijk een wonder is dat niet elk sportvliegtuigje al neerstort voor het opgestegen is. Vooral bij het stijgen en landen wiebel je je een slag in de rondte. Gelukkig hadden we een bekwame, ambitieuze en gespierde piloot, die ons vertrouwen vlug wist te winnen. Op de weg terug naar de landingsbaan mocht ik ook even een paar tellen het vliegtuig besturen, en dat valt vies tegen.

Tja, verder zie je Hanneke hier een watermeloen kopen:

En hier zie je het intens domme en verkwistende idee van een Surinaamse bouwvakker om een hor (tegen insecten) te plaatsen in een open hok:

Hier zie je een vertederend, superhoogstwaarschijnlijk autistisch, jongentje van onze stageschool:

En verder nog een voorbeeld van het moderne, objectieve en onderzoek en inzicht nastrevende geschiedenisonderwijs in Suriname:

De groetsels!

Afwisseling troef

Zaterdag maar weer naar de Cola Kreek geweest, beetje zwemmen en dingen.

Dit soort briefjes vind ik tegenwoordig in ons huis...

Zondag rustig dagje… Natuurlijk de kerk niet gemist! Het aanbiddingsgedeelte van de dienst is nog steeds genieten, voor meer informatie over de rest van de dienst mag je me bellen of mailen. Hopelijk staat hier onder een filmpje van de dienst:

Zo niet, dan hier de link:

http://www.youtube.com/watch?v=CYNfSPnU7yg

Maandag voor ’t eerst naar het ACI. Lekker dat de stageweken even doorbroken worden. We waren al voor 7 uur aanwezig op de eerste schooldag van het nieuwe jaar. Voor mensen die nog op zoek zijn naar aandacht: daar is het gratis in overvloed te krijgen als blanke stagiair.

Eén van de eerste lessen die ik met een collegastudente volgde was een les Nederlands. De studenten moesten zeven boeken lezen en verslaan. Het volgende heb ik geleerd:

- Als je veel leest heb je mensenkennis

- Mensen zijn geneigd niet te luisteren, maar alleen te praten. Door te lezen leer je ook het standpunt van een ander te snappen. En zaken van twee kanten bekijken is echte rijkdom.

- Om sommige boeken kan je huilen, ook een man. Een man die huilt is geen homo, maar is bezig zichzelf te reinigen.

- De waarde van een mens wordt bepaald door de Ideeen die hij of zij aan lezen overhoudt.

- Surinamers denken klein over zichzelf, maar niet terecht. Het is namelijk makkelijker om grote dingen te doen dan kleine dingen. Zo krijg je het eerder voor elkaar om een school te stichten dan om een kippenhok te bouwen. Ja toch? Ja meneer.

- Surinamers denken ook te klein over de producten en cultuur van hun eigen land. Het is namelijk zo dat Surinaamse producten meestal van betere, duurzamere kwaliteit zijn de hun europese en amerikaanse equivalenten.

Er vallen wellicht nog wel wat waarheden in te vinden ook...

Verder konden we helaas niet veel bekijken daar, omdat het de eerste schoolweek is. Er moet nog veel geregeld worden en dat gaat op de Surinaamse manier.

Dinsdag: weer naar ’t ACI. Paar lessen bekeken – inhoudelijk best goed. Het niveau van de studenten is echter wel adembenemend laag.

Woensdag: zelfde verhaal, de klassen en leerkrachten introduceren zichzelf, er zijn lokalen te weinig, de lokalen zijn te vol, er zijn nog geen boeken, de docent komt niet opdagen, kortom: de eerste lesweek is geen geschikte week om lessen te observeren op een school. Ach tja, mijn welzijn lijdt er niet onder.

Donderdag: Weer naar ’t ACI, maar nu voor een presentatie. We hebben aan twee verschillende klassen de ‘Zone van Naaste Ontwikkeling’ geïntroduceerd en praktisch uitgelegd. Wel weer op z’n Surinaams: ten eerste besloten de bussen vandaag niet te rijden (in elk geval niet langs ons), en dus moesten we nog snel een auto huren om op tijd te zijn. Komen we 2 minuten van te voren aan, kunnen we de juiste klas gaan zoeken, want er zaten een paar foutjes in het rooster. Maar wie zoekt vindt, en nadat we een klas hebben weggejaagd zodat er een lokaal leeg kwam, konden we beginnen. ’t Was toch de leukste en zinnigste dag van de week.

Ondertussen de hele week de kerk een beetje geverfd. Morgen zouden we een vliegreisje gaan maken, maar het vliegtuig is stuk, dus volgende week weer een poging. Nu nog even verzinnen wat ik morgen ga doen. Ik denk uitrusten.

Kus aan allen.

Het zware leven

L.S.

Vrijdag: uit eten. Gezellig en lekker. Voor 12 euro een voor-, hoofd- en nagerecht + drank.

Zaterdag: uit eten. Uren gewacht op de bestelling, de eersten hadden 't al weer uitgepoept toen ik m'n vlees nog kreeg. Wel lekker.

Zondag: de moeder en zus van een medestudent waren op bezoek en die hebben we naar hun hotel gebracht. Toen maar meteen gezwommen onder 't genot van een Barcalona - Real Madrid.

Maandag: weer naar stage. De meeste van mijn collega's hebben een soort van chronische angst voor de onderwijsinspectie, dus ik mag weinig les geven, en als het wel mag moet het zoveel mogelijk methodegebonden en op z'n Surinaams.
Dan maar kinderen per groepje helpen. Oh nee, dan komen de sommen uit de methodeles niet in hun schrift en komt de inspecteur iedereen mishandelen.
Nou, dan verlaag ik me wel tot het nakijken en dergelijke. Oh nee, alleen bevoegde leerkrachten mogen nakijken en datum + handtekening moet onder elk lesje in het schrift staan, in het handschrift van de groepsleerkracht, want anders komt de inspectie ... *gecensureerd*

Laat ik het uitleggen: Suriname zit in een lastig parket. In dit land is de onderwijsinspectie schijnbaar de enige instantie die zich iets aantrekt van regels, orde, tijd, regelmaat, voorspelbaarheid, structuur en betrouwbaarheid. Begrijpelijk: de inspectie moet veeleisend en streng toezicht houden om onprofessionele leerkrachten onder de duim te houden, en mijn goede, ijverige collega's zijn de dupe van deze vrijheidsbeperking.

Dinsdag: toch maar kinderen uit de klas gehaald en les gegeven over de tafels (4x3) en de getallenlijn tot 20 (groep 7!!!). Niet bezig geweest met de methodeles, stout van me. 's Middags de frustraties van me af geverfd.

Woensdag: vrije dag, de Marrons (negers) vieren dan iets. Marktje bekeken en naar de bios geweest. Mooiere zaal, groter scherm, beter geluid dan in Zwolle. Ook voor het eerst sinds een kleine maand koud gehad, zoals het een echte bioscoop betaamt.

Donderdag: weer naar stage, weer kinders uit de klas gehaald met rekenen. Maar... ik mag alleen de sommen uit de methode behandelen! Alsof 12-jarige kinderen met het niveau van groep 4 daar iets aan hebben. Maarja, volgens de inspectie moeten de kinderen bijscholing zelf in hun vrije tijd verzorgen. Missen de sommen? Op de trein naar Siberië.

‘s Middags maar weer even geverfd.

Vrijdag: twee lessen gegeven. Gelukkig begrijpt de juffrouw die mij begeleidt dat er echt snel aan de rekenachterstand bij sommige kinderen gewerkt moet worden, en ze gaat de tafels weer toetsen.

Volgende week naar het Albert Cameron Instituut (ACI), de MBO-school waar kleuterleerkrachten worden opgeleid.

Groeten uit het Caribisch Gebied.

PS. Niet hopen of vrezen dat ik eerder terug kom - ondanks de tegenvallende stage geniet ik nog elke dag van dit fijne land!

Update'God zij met ons Suriname'

Vandaag voor ons de derde stage dag. Gelukkig wordt het met de dag leuker. Zowel de kinderen als de leerkrachten lijken langzaam maar zeker te beseffen dat de vakantie nu echt voorbij is. Vandaag heeft de juffrouw voor 'mijn' groep 7 de klas keihard aan het werk gezet, en dat resulteerde er o.a. in dat de kinderen in de pauze zelfs behoefte hebben aan spel en beweging! Het was al een stuk levendiger. Toch wel fijn,

Ook een gesprek gehad met de directrice over de visie en de organisatie van de school. We hebben het erg getroffen: ze heeft vooruitstrevende ambities en steekt er al haar tijd in om de onderwijskwaliteit van deze school te verhogen. Ze kende en beaamde vrijwel alle Nederlandse onderwijsprincipes, maar ze gaf ook aan dat het helaas heel moeilijk is om met zo weinig geld en materiaal de bestaande cultuur in onderwijsland te doorbreken.

Toch goede hoop gekregen, misschien kan het voor beide partijen nog een leerzame tijd worden!

God zij met ons Suriname

Lieve lezers,

Het verblijf
Nu ik hier een tijdje zit zal ik eens wat laten zien van hoe wij hier leven. We logeren op een Evangelisch Centrum genaamd Lob Makandra. Het is een groot stuk land van een aantal voetbalvelden groot, met twee zandstraatjes en voor de rest wilde begroeiing. De stichting heeft een eigen kerk, verzorgt kinderwerk en ze hebben een eigen gemeente gesticht. Ook verhuren ze een aantal huisjes en kamers aan reizigers, studenten, gasten van de kerk etc. Op het terrein van het centrum zijn verder een aantal onafhankelijke stichtingen gevestigd, zoals stichting Weid mijn lammeren (kinderwerk) en stichting In de Ruimte (gehandicapten opvang).

Ons huisje is het grootste huis dat ze verhuren. Het heeft een woonkamer met grote keuken, drie slaapkamers en een groot terras. Tot mijn grote vreugd hebben wij sinds een aantal dagen een digitale piano in de huiskamer staan! Zo kunnen we voorkomen dat we onze skills over 2 maanden niet verleerd zijn. Met dank aan Eddy, één van de leiders van het Evangelisch Centrum en tevens een fanatiek muzikant, die een piano voor ons over had.

De afgelopen week hebben we van alles gezelligs gedaan. We zijn een avondje uit eten geweest naar een Javaans tentje - spot goedkoop maar oersaai: ze serveerden alleen bami en nasi zoals we die ook in Nederland kennen. Laten zijn we naar een club geweest, waar in de loop van de avond meer blanken dan Surinamers waren. Verder was de muziek goed en de drankjes waren goedkoop, maar de sfeer begon me al snel tegen te staan en we hebben het dus ook niet heel laat gemaakt.

Zaterdag wezen zwemmen in een typisch Surinaams zwemparadijs: ze hebben alles wat je in Nederland ook hebt maar dan is alles stuk, levensgevaarlijk of smerig.

De eerste stagedagen
Maandag 1 oktober begonnen de scholen in Suriname. Om tien over zeven vertrokken wij van ons terrein, en om twintig voor acht waren we op onze school. Daar aangekomen bleken we de eerste van het hele team te zijn, maar al snel kwam de schoolbus met onze collegae. De directrice kwam er op dat moment achter wie er dit jaar zin hadden om te gaan werken. Ondertussen stond het plein propvol met kinderen die totaal geen geluid maakten en te lui waren om te spelen. Om tien voor acht gaf ze een tik tegen de bel en de luie kinderen stonden binnen no-time keurig in een rij voor de klas waar ze vorig jaar in zaten. Drie kinderen uit groep acht liepen statig naar de vlaggenmast toe, en knoopten de vlag vast. De rest van de kinderen liepen netjes als een getraind soldatenpeloton naar de mast toe en hielden doodstil staande met hun ogen gericht op de vlag. Het schoolhoofd gaf een volgende tik op de bel en groep acht begon de vlag te hijsen en het volkslied van Suriname in te zetten. De rest van de school volgde. Helaas was het niet om aan te horen, want zo gezegend als zwarte mensen zijn op het gebied van muziek en ritme, zo vals zijn Hindoestanen. Toch schattig om te zien.

De rest van de dag heb ik me erg verbaasd over de grote verschillen met het Nederlands onderwijs. De leerkrachten stralen zoveel rust uit dat ze de kinderen ermee aansteken. Sommigen zijn best rebels maar de meesten zijn prima in staat om meer dan een uur helemaal niets te doen en gewoon stil op hun tafel te hangen. De juf is ondertussen bezig met administratieve werkzaamheden omtrent de start van het schooljaar. Het is hier namelijk niet de gewoonte om na schooltijd langer dan de kinderen op school te blijven om bijvoorbeeld op te ruimen of voorbereidingen voor de volgende dag te treffen. Sterker nog: men lijkt er onderling een wedstrijdje van te maken wie er het eerst thuis is. Binnen één minuut nadat schoolbel laat horen dat de dag voorbij is, is het halve team het terrein al af. Voorbereidingen worden wel degelijk getroffen, maar dan 's avonds thuis. Ook het nakijkwerk wordt meegenomen. Stiekem is het ook wel fijn dat we om 13:00 al weg kunnen, want vijf uur lang lesgeven is zwaar in deze warmte!

De komende dagen
Vandaag (woensdag) waren we een dagje vrij omdat we ons visum moesten verlengen bij de vreemdelingenpolitie. Morgen weer naar stage: ik ga voorlopig in groep zeven aan de slag. Ik zit nog druk te bedenken hoe ik de juffrouw van die klas duidelijk maak dat ik niet meteen van 08:00 tot 13:00 voor de groep wil staan.

PS. Ik heb sommige lezers laten weten dat ik binnenkort een week in het primitieve binnenland stage loop, maar dat gaat helaas niet door. De kosten voor het heen en weer reizen en het verblijf bleken te hoog.